Çocuklar küçük birer yetişkin değildir, onlar çocuktur ve maç kaybedince ağlarlar, ne de güzel yaparlar.. Üzülmemek lazım göz yaşlarına ; çünkü bu göz yaşları anne babasını ya da sevdiği birini kaybettiği için değil, aç kaldığı ya da sağlığını kaybettiği için de değildir çok şükür.. Maç kaybetmiştir ve duygularını en saf en çocuksu şekliyle ağlayarak ifade etmektedir hepsi bu. İçini boşaltır, rahatlar ve bir de bakarsınız beş dakika sonra gülüp oynamaya başlamış…
Çocuklar maç kaybedince ağlarlar; çünkü maçtan sonra dışarıda onları bekleyen anne baba ya da antrenörün eleştiri dolu sözlerine muhattap olacaklarını bilirler ve onlardan önce davranıp kendilerini cezalandırırlar… Bana kızmayın elimden geleni yaptım ve elimden gelen şu anda sadece bu ! Bakın ne de çok acı çekiyorum yenildim sizi üzdüm ve ağlıyorum derler…
Böylece amaçlarına da ulaşabildiklerini çok iyi bilirler 🙂 dışarıda kendilerini bekleyen ve koşmazsan kaybedersin, neden oynamadın, neden şunu yaptın, neden bunu yapmadın demeye hazırlanan kızgın insanlar bir anda kendilerini çocuklarını teselli ederken bulurlar…
Onlar güçlü oldukları için ağlarlar, utanmazlar ağlamaktan.. Oysa biz büyükler ağlamayı güçsüzlük olarak görürüz ve zaten bu yüzden onların ağlama nedenlerini bizimkiyle aynı zanneder ve endişeleniriz…
Çocuklarınız maç kaybettiğinde ağlıyorsa üzülmeyin, bu aynı zamanda yaptığı işi önemsediğinin, kazanmak istediğinin ve çare aradığının göstergesidir… Ağlayan sporcuya yardım etmek çok kolaydır, asıl zor olan ağlamayan umursamayan sporcuya yardım etmektir.. İçlerine atarlar içlerinde fırtınalar yaşar ama söyleyemezler, çok istemelerine rağmen umurumda değil mesajı verirler dışarıya.. İşte o zaman endişelenin derim; çünkü onun iç dünyasına ulaşmanız zaman alacaktır…
SERKAN ALTUN
